‘Mijn lichaam is niet mijn CV.’ Deze slogan vind je terug op de website stapaw.com. Maar hoe ziet de werkgever dat? Een studie uit Cyprus door onderzoeker Efthymiou bekijkt hoe managers omgaan met de groeiende populariteit van lichaamskunst bij hun potentiële medewerkers.

Op basis van 12 kwalitatieve interviews met managers stelde de onderzoeker het volgende vast:

• Verdeelde meningen omtrent lichaamskunst.
  De ene helft van de managers had een negatieve houding tegenover lichaamskunst en de andere helft een positieve houding. Eerder onderzoek suggereert dat er in de toekomst meer managers met lichaamskunst zullen zijn. Hierdoor zou de kans op discriminatie op basis van lichaamskunst kleiner worden, zelfs in 4 en 5 sterren hotels.
   
• Grenzen aan lichaamskunst.
  Managers gaven aan dat ze personeel niet afwezen op basis van lichaamskunst, tenzij het te extreem was. Volgens de onderzoeker geeft dit aan dat de managers begrepen dat tattoos en piercings aan populariteit winnen, maar dat ze dit enkel aanvaardden onder bepaalde voorwaarden.
   
• Personeelstekort positief voor lichaamskunst.
  Uit de interviews bleek ook dat managers soms niet anders konden dan kandidaten met tattoos of piercings aanwerven omdat ze onderbezet waren. Op die momenten lieten ze hun persoonlijke voorkeur of mening rond lichaamskunst los.
   
• Lichaamskunst als branding.
  Op het moment dat de lichaamskunst van het personeel helpt bij de branding van het merk, vragen managers expliciet om ze zichtbaar te maken.
   
• Verwachtingen gasten bepalend voor lichaamskunst.
  Managers baseerden hun aanwervingsbeleid op de verwachtingen van hun gasten. Managers die dachten dat hun gasten geen problemen hadden met lichaamskunst, accepteerden makkelijker personeel met tattoos of piercings, en andersom.

Bron: Efthymiou, L.. (2018) Worker body-art in upper-market hotels: neither accepted, nor prohibited. International Journal of Hospitality Management.